၁)
သီခ်င္းက ကၽြန္မအၾကိဳက္သီခ်င္းျဖစ္သလို ခံစားခ်က္ႏွင့္တူညီေသာသီခ်င္းကို ဖုန္းသံအျဖစ္လုပ္ထားရင္း ထိုအသံၾကားတိုင္း စိတ္ကမႈန္မိႈင္းသြားသည္။ ျမည္ေနေသာဖုန္းကိုၾကည့္ရင္း လက္ရွိအေျခအေနက ရုပ္ရွင္ရံုထဲမွာမို႕ ဖုန္းကိုင္၍လံုး၀မျဖစ္ .. ။ အျပင္ဘက္ကိုအျမန္ထြက္ျပီး ဖုန္းကိုင္လိုက္မွ
`ဘယ္ေရာက္ေနလဲ´
`သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ရုပ္ရွင္ခဏၾကည့္ေနလို႕ပါ´
`ဘာမွ မၾကည့္နဲ႕ ။ ခ်က္ခ်င္းအိမ္ကိုျပန္လာခဲ့´
သက္ျပင္းေမာေမာသာခ်လိုက္ျပီး အတန္းထဲမွသူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုသာ ေဆာရီးေျပာျပီး ၾကည့္လက္စရုပ္ရွင္ကို ေက်ာခိုင္းကာ ရုပ္ရွင္ရံုထဲမွ ကၽြန္မ ေလးကန္စြာထြက္လာခဲ့ရသည္။
၂)
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေမြးေန႕မို႕ လက္ေဆာင္ေလးအျမန္ေပးျပီး မ်က္ႏွာျပေလးသြားဖို႕အတြက္ ခပ္သြက္သြက္ေလး ကၽြန္မ ထြက္လာခဲ့သည္ .. ။ အိမ္မွထြက္လာတာ ၁၅မိနစ္ခန္႕ရွိေနျပီ .. ။ အေရးထဲ ဘတ္စ္ကားက လံုး၀မလာေသး။ စိတ္မရွည္မႈမ်ားစြာျဖင့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ ၄မွတ္တိုင္ခန္႕ေ၀းေသာ ရထားဆီသို႕ ခပ္ျမန္ျမန္ေလးလမ္းေလွ်ာက္လာလိုက္သည္ .. ။ ရထားေပၚသို႕ေရာက္ျပီး ရထားအျမန္စထြက္မွပဲ စိတ္ထဲမွာ အနည္းငယ္ေအးသြားသည္။ တစ္ဘူတာျပီးတစ္ဘူတာေက်ာ္လြန္သြားကာ လမ္းတစ္၀က္ခန္႕ေရာက္ခ်ိန္မွာ သီခ်င္းသံႏွင့္အတူ ျမည္လာေသာဖုန္းသံေၾကာင့္ ၾကည္လင္ေနေသာ စိတ္အားလံုး ေနာက္က်ိသြားရသည္။
`ဟုတ္ .. အခုပဲ ေရာက္ပါေတာ့မယ္ .. ျပီးတာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္ … အခုကလမ္းမွာပဲရွိေသးလို႕ပါ … ´ အစရွိေသာ ရွင္းျပခ်က္တစ္ေထြၾကီးမ်ားႏွင့္အတူ ထိုဘ၀ကို မုန္းတီးလာမိသည္။
၃)
အျပင္ကိုမလိုအပ္ဘဲ သြားရမွာ ၀ါသနာမပါေသာ ကၽြန္မအတြက္ အျမဲလိုလိုေရာက္ျဖစ္ေသာ တစ္ခုတည္းေသာေနရာမွာ စာၾကည့္တိုက္သာျဖစ္သည္ .. ။ Jurong Regional Library က ကၽြန္မအိမ္ႏွင့္နီးသလို ကၽြန္မစိတ္ၾကိဳက္စာအုပ္မ်ား ငွားယူရာေနရာလည္း ျဖစ္သည္။ အဲကြန္းျဖင့္ ေအးစက္ကာ အလြန္အမင္းတိတ္ဆိတ္ေနေသာ စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ သက္ေတာင့္သက္သာခံုမ်ားျဖင့္ စာဖတ္ရတာကို ကၽြန္မ သိပ္ႏွစ္သက္သည္။ အိမ္တြင္စာဖတ္ရတာ ပိုမိုလြတ္လပ္ေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ရံ ဆူညံမႈမ်ားက ကၽြန္မစိတ္ကိုေနာက္က်ိေစသည္ .. ။ စကားေျပာသံပင္မၾကားရေသာ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ စာၾကည့္တိုက္သို႕ လာရင္း လိုခ်င္ေသာစာအုပ္မ်ားကိုယူကာ ခံုမွာ၀င္ထိုင္ရင္း စာအုပ္ထဲမွာ စိတ္၀င္သြားသည္မွာ မည္မွ်ပင္ၾကာသြားသည္မသိ .. ။ Vibration Mode ေျပာင္းထားေသာ ဖုန္းက အိတ္ထဲမွ တတူတူျဖစ္ေနမွ သတိထားမိေတာ့သည္။
စာအုပ္မ်ားကို ကပ်ာကယာ ခံုေပၚတင္ထားခဲ့ရင္း ဖုန္းေျပာလို႕ရသည့္ သန္႕စင္ခန္းထဲသို႕ အျမန္ေျပးသြားရသည္။ ထိုဖုန္းလာတိုင္း စိတ္ေမာေမာျဖင့္သာ
`ဟုတ္ .. စာၾကည့္တိုက္မွာ စာဖတ္ေနလို႕ ခ်က္ခ်င္းျပန္မေရာက္တာပါ .. ခ်က္ခ်င္းျပန္မလာခ်င္ေသးလို႕ပါ .. အိမ္မွာစာဖတ္ရတာဆူတယ္´ အစရွိေသာ ရွင္းလင္းခ်က္ၾကီးမ်ားကို တေထြၾကီးရွင္းျပေသာ္လည္း ဆူပူမႈကလြဲ ဘာမွမရသည့္အတြက္ စိတ္ေလးကန္စြာျဖင့္သာ စာၾကည့္တိုက္မွ လိုခ်င္ေသာစာအုပ္ကိုသာ ေသခ်ာပင္မေရြးႏိုင္ ၊ ေတြ႕ရာသာေကာက္ဆြဲကာ အျမန္ျပန္လာခဲ့ရေတာ့သည္ .. ။
ဆက္သြယ္ေရးပစၥည္းတစ္ခုအျဖစ္ မရွိမျဖစ္ အသံုး၀င္လိုအပ္ေသာ `ဖုန္း´ႏွင့္ပတ္သတ္ျပီး စိတ္ေက်နပ္မႈ ၊ မေက်နပ္မႈမ်ားက ကၽြန္မအတြက္ အစဥ္အျမဲဒြန္တြဲေနလ်က္ရွိသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဖုန္းမ်ားလာလ်င္ မ်က္လံုးမ်ားက ျပံဳးလဲ့သြားတတ္ျပီး အခ်ိဳ႕ဖုန္းမ်ားလာလ်င္ေတာ့ ေခါင္းကိုက္ရခ်ိန္မ်ားလည္းရွိသည္။ ျမန္မာျပည္မွာေနစဥ္က သူငယ္ခ်င္းမ်ား လက္ကိုင္ဖုန္းေလးမ်ား ကိုင္ထားလ်င္ ကိုယ္တိုင္လည္း လိုခ်င္ခဲ့ဖူးသည္။ ျပည္ပသို႕ေရာက္ခ်ိန္ ျမန္မာျပည္ထက္ ေစ်းႏႈန္းပိုသက္သာစြာ ကိုယ္ပိုင္လက္ကိုင္ဖုန္းေလးရွိလာခ်ိန္မွာေတာ့ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားႏွင့္အတူ စိတ္ညစ္မႈမ်ားကိုပါ ေတြ႕လာခဲ့ရသည္။
လက္ကိုင္ဖုန္းတစ္ခုကိုင္ေဆာင္ထားသည့္အတြက္ အျပင္သို႕သြားခ်ိန္မ်ားမွာ မိမိကိုအခ်ိန္ျပည့္ စစ္ေဆးေထာက္လွမ္းေနမည့္ ကိရိယာတစ္ခု တပ္ဆင္ထားသလို ခံစားရသည္ .. ။ ရံဖန္ရံခါ အိမ္မွထြက္ျပီး အျပင္သို႕ တစ္နာရီေလာက္ပဲေရာက္ေနခ်ိန္ ထိုဖုန္းသံျမည္လာတိုင္း စိတ္ေမာရသည္ .. ။ လြတ္လပ္မႈအျပည့္အ၀ကို မခံစားရသလို ထိုဖုန္းကို ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္းမသိ .. ။ ဖုန္းလာတိုင္း မကိုင္ခ်င္လ်င္ရေပမယ့္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္မၾကားခ်င္၍ ခ်က္ခ်င္းကိုင္လုိက္ရသည္က မ်ားသည္ .. ။ ၾကာလာေတာ့ လူက ထိုကိရိယာကို မျဖစ္မေနတပ္ဆင္ထားရမည္ဆိုေသာ ဥပေဒေအာက္မွာ ေနေနရသလို ခံစားလာရသည္။တစ္ခါတစ္ေလ မအား၍ျဖစ္ေစ ၊ မၾကား၍ျဖစ္ေစ အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ဖုန္းမကိုင္လိုက္မိလ်င္ မိုးျပိဳတာထက္ဆိုးရြားသြားႏိုင္ေသာ အေျခအေနေၾကာင့္ ကၽြန္မႏွလံုးသားက ေမာပန္းရသည္ . ။ မြန္းက်ပ္မႈမ်ားျဖင့္ ျပည့္က်ပ္ေနေသာ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲမွာ မ်က္ရည္စိုလဲ့လဲ့ျဖင့္ အနာအားလံုးကိုမ်ိဳသိပ္ရံုမွတစ္ပါး ထိုဆက္သြယ္ေရးကိရိယာကို ဘာမွ်လုပ္ပိုင္ခြင့္မရွိ .. ။ အလြန္အကၽြံစိတ္ညစ္မႈမ်ား ျပည့္က်ပ္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ထိုဆက္သြယ္ေရးကိရိယာကို ၂၄နာရီလံုးပိတ္ျပီး အရာအားလံုးကိုေမ့ပစ္ထားလိုက္သည္။ ထိုသို႕လုပ္မိတိုင္း ရလဒ္မ်ားကေတာ့ တစ္ခါမွ်သက္သာဖြယ္မရွိခဲ့ .. ။
ရန္ကုန္မွာေနစဥ္က ကၽြန္မစိတ္ထဲ အျပင္သြားတိုင္း လြတ္လပ္မႈကိုပိုခံစားရသည္ .. ။ ကၽြန္မအေၾကာင္းကိုသိျပီး ယံုၾကည္ေသာ မာမီႏွင့္ ကၽြန္မၾကားမွာ ဘာျပႆနာမွ မရွိခဲ့ .. ။ ကစားကြင္းမ်ားႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအိမ္ကို သြားတိုင္း တဂြမ္ဂြမ္ျမည္ေနတတ္ေသာ ဖုန္းတစ္ခုမရွိခဲ့ေသာအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မစိတ္ထဲ မည္မွ်အေႏွာင္အဖြဲ႕ကင္းခဲ့လဲ စဥ္းစားမိလိုက္တိုင္း ပိုမိုနားလည္သေဘာေပါက္လာခဲ့ရသည္ .. ။ ေျပာထားသည့္အခ်ိန္ႏွင့္ကြက္တိျပန္ေရာက္ျပီး သြားခ်င္ေသာ ေနရာမ်ားကိုလည္း သြားခဲ့ျပီး၍ ရန္ကုန္မွာေနခဲ့စဥ္က စိတ္လြတ္လပ္မႈပိုမ်ားခဲ့သည္.. ။ ပိုမုိေခတ္မွီတိုးတက္ေသာ ျခေသၤ့ကၽြန္းကိုေရာက္ျပီးခါမွ ကၽြန္မအတြက္ အခ်ဳပ္က်ရေတာ့သည္.. ။ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္မႈမ်ား ၊ အတၱမ်ားျဖင့္ အနည္က်ေနေသာ ဘ၀တစ္ခုမွာ ကၽြန္မပိုမိုတိတ္ဆိတ္လာသည္မွာ မဆန္းခဲ့ .. ။
မည္သည့္အမွားတစ္ခုကိုမွ် မလုပ္ခဲ့ဖူးေသာ လူတစ္ေယာက္အတြက္ အခ်ိန္ျပည့္စစ္ေဆးခံေနရေသာ အျဖစ္အပ်က္ၾကီးက တရားမွ်တမႈမရွိဟု ကၽြန္မေသခ်ာေဆြးေႏြးေျပာမိတိုင္းလည္း ရလဒ္ကေတာ့ သုညသာ။ ေဆြးေႏြးျခင္းမ်ားလည္း လမ္းဆံုးခဲ့ရင္း မထူးျခားေသာအေျခအေနကို သည္းခံက်ိတ္မွိတ္ရင္း ထိုဖုန္းျမည္သံကိုမၾကားခ်င္လွစြာ စိတ္ကုန္ေနမိသည္ .. ။ ထိုဖုန္းသံက ကၽြန္မ၏ေျခလွမ္းမ်ားကို အျမဲတမ္းခ်ဳပ္ကိုင္ထားသလို ကၽြန္မ၏ေန႕ရက္အားလံုးကို အခ်ဳပ္သဖြယ္ပိတ္ေလွာင္ထားေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မနားထဲ ထိုဖုန္းသံျမည္လာတိုင္း `ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာအသံ´အျဖစ္သာ ၾကားေနမိပါသည္ .. ။
11 Comments so far
Leave a comment
ညီမ ေလး ေရ စိတ္ ခ်မ္း သာ ပါ ေစ–
မမခိုင္
Comment by Anonymous March 26, 2008 @ 9:04 amလာလည္တာ ေက်းဇူးပါ။ လင္းလက္ေရးတဲ့စာေတြလဲ ၾကိဳက္တယ္။ ေတြ ့ေနတာ ၾကာပါပီ။ စီေဘာက္စ္မွာ ႏုတ္ဆက္ရတာ အလုပ္ရွဳပ္သလားလို့
Comment by myatnoe March 26, 2008 @ 10:09 amျမန္မာစာေပကို ျမတ္ႏိုးသူမို႔ ေလးစားမိပါတယ္။ အျမဲလိုလို၀င္ၾကည့္ျဖစ္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုပါ။
Comment by Red Alret March 26, 2008 @ 10:35 amဟုတ္တယ္ … ဖုန္းပိတ္ၿပီး တစ္ပါတ္ ေလာက္ ေနၾကည့္လိုက္ … ေတာ္ေတာ္ ၿငိမ္းခ်မ္း တယ္ …
Comment by စိုးထက္ - Soe Htet ! March 26, 2008 @ 1:26 pmမဟာပုရိသ၀ါဒဟာ က်ေနာ္တို႔ျမန္မာ အမ်ိဳးသားေတြမွာ အခုထိ ရွိေနတုန္းပါ။ ကိုမိုးသီးဇြန္ရဲ႔ နာခံမူကိုစမ္းစစ္ျခင္းဆိုတဲ႔ စာအုပ္ထဲမွာလည္း အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ေလာကနီတိမွာ နွိမ္႔ခ်ထား တာကို ေ၀ဖန္ေရးသားထားတာ ဖတ္ဖူးပါတယ္။
သမီးရည္းစားဘဲ ျဖစ္ေစ၊ လင္မယားဘဲျဖစ္ေစ ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူထက္ပိုျပီးအခြင္႔အေရးပိုမယူသင္႔ ဘူးလို႔ထင္ပါတယ္။ ေအးအတူပူအမွ်ေပါ႔။
ျဖစ္ရပ္မွန္ဆိုရင္ေတာ႔ အဆင္ေျပပါေစလို႔ဘဲ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။
Comment by Kyaw Moe Nyan March 26, 2008 @ 1:29 pmcalled control freak!
solutions: get rid of the phone
get rid of the freak
tame the freak not to control
tame yourself to be aware of someone else
Comment by May March 26, 2008 @ 6:26 pmၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ ဒုကၡေတြကနဲ႕ အျမန္ဆံုးကင္းေ၀း ႏုိင္ပါေစ ညီမေရ 🙂
Comment by BLACK DREAM March 26, 2008 @ 8:09 pmညီမေလးေရ…ဘဝလက္တြဲေဖာ္လာေခ်ာင္းရင္းနဲ႕ မေမၽွာ္လင့္ပဲ ဒီpostေလးဖတ္မိသြားတယ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ ဒီထက္ဆိုးတဲ့ ခ်ဴပ္ခ်ယ္မွူေတြနဲ႕ ရင္ဆိုင္ဖူးတယ္။ လင္းလက္အ႐ြယ္တုန္းက အိမ္ကလိုက္မပို႕ပဲ ဘယ္မွမသြားခဲ့ရဘူး။ သူမ်ားေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေပ်ာ္တာေတြ႕ရင္ သိပ္အားက်ခဲ့တာ။ ဝတၳဳမဖတ္ရဘူး၊ အဝတ္အစားကိုယ္တိုင္ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္မ႐ွိဘူး၊ ေယာက်ၤားေလးသူငယ္ခ်င္းမထားရဘူး။ အဲဒီတုန္းက တို႕မွာblogတခု႐ွိရင္ ေပါက္ကြဲျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ မိဘတိုင္းက သားသမီးတိုင္းကို အႂကြင္းမဲ့ခ်စ္ၾကပါတယ္။ ခ်စ္ပံုျခင္းကြာၾကလို႕ပါ။ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ပူပင္မွူေသာကေတြေၾကာင့္ ခ်ဴပ္ခ်ယ္ျခင္းေတြျဖစ္လာခဲ့ရတယ္။ အခ်ိန္အတိုင္းတာ တခုထိေပါ့ညီမရယ္။ နားလည္မွူေတြရလာတဲ့အခါ အရာအားလံုး ေျပလည္သြားမွာပါ။ ျဖစ္ေနတဲ့ဘဝမွာ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေနတတ္ဖို႕ ႄကိုးစားေနာ္(ေျပာေတာ့လြယ္တယ္ေနာ္)။ ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ။
Comment by တန္ခူး March 27, 2008 @ 12:53 amစိတ္ခ်မ္းသာပါေစ၊ Phone ရန္မွလဲလြတ္ပါေစ။
Comment by ေသာ ၾကာ သူ ရ March 27, 2008 @ 5:19 amအားလံုးေက်းဇူးပါ။ ကၽြန္မ ဒယ္ဒီနဲ႕အဆင္မေျပမႈေတြအားလံုး တစ္ေန႕အဆင္ေျပသြားဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္ရွင္။ မၾကားခ်င္တဲ့ဖုန္းသံအခ်ိဳ႕အတြက္လည္း တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ဖုန္းပိတ္ျပီး ေနလိုက္ၾကတာေပါ့ 🙂
Comment by LIN LET KYAL SIN March 28, 2008 @ 12:24 amI understand this feeling ! when i lived with my family ,my mother called me every 15 mins asking me where I am. 😦
Comment by May Phuu July 20, 2008 @ 6:52 pm