Filed under: E-Books
Lessons in Democracy ( Burmese Translation ) Lessons in Democracy ( Burmese Translation ) linletkyalsin
ဆရာၾကီး ျမသန္းတင့္ေရးသားေသာ `ပင္စင္ေရာဂါ´၀တၳဳတိုေလးကို ဖတ္ၾကည့္ျပီးခ်ိန္မွာ အဓိက ဇာတ္ေကာင္ ၂ဦးလံုးကို အျပစ္တင္ရက္ျခင္း မရွိေလာက္ေအာင္ အေျခအေနမ်ားကို စာနာမိပါတယ္။ ဒီ၀တၳဳထဲမွာ သရုပ္ေဖာ္ထားေသာ ဆရာ၀န္ကို သူ႕လုပ္ရပ္အတြက္ စာဖတ္သူမ်ား အျပစ္တင္ၾကမွာလား ကၽြန္မသိခ်င္မိပါတယ္။
ဒီေန႕ညအဖို႕ ပထမဦးဆံုးေရာက္လာတဲ့ လူနာပဲ။ လူနာက အမ်ိဳးသမီး ၊ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ ေလးဆယ္တြင္းေလာက္မွာပဲ ရွိဦးမယ္ထင္တယ္။ အသားျဖဴျဖဴ ခပ္၀၀ရယ္ ၊ သိပ္အ၀ၾကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ။ ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္လို႕ ေျပာရမွာေပါ့။ အရပ္ကလည္း မနိမ့္မျမင့္ ၊ မ်က္လံုးမ်က္ခံုးေကာင္းေကာင္းနဲ႕။ အဲ .. ႏွာေယာင္ကေတာ့ နည္းနည္းျပားတယ္လို႕ ေခၚရမယ္ထင္တယ္။ ႏွာတံေပၚတယ္လုိ႕ မေျပာႏိုင္ဘူး။ သူ႕လက္ထဲမွာ ဆြဲျခင္းကေလးတစ္ခု ဆြဲလာတယ္။ ေခါက္ထီးကေလးတစ္လက္လည္း ပါလာတယ္။
ျပီးေတာ့ လက္သုတ္ပ၀ါနဲ႕ ပတ္ထားတဲ့ ထမင္းဘူးရယ္။ ဓာတ္ဗူးေသးေသးသေလး တစ္လံုးရယ္ေပါ့။ ေကာ္ဖီတို႕ ဘာတို႕ ထည့္မွာေပါ့။ ဒါကိုၾကည့္ျပီး အမ်ိဳးသမီးဟာ စနစ္တက် ေခၽြေခၽြတာတာ ၊ စည္းကမ္းရွိရွိနဲ႕ ေနတတ္စားတတ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္လို႕ ကၽြန္ေတာ္တြက္လိုက္တယ္။ အ၀တ္အစားကလည္း သန္႕သန္႕ျပန္႕ျပန္႕ပါပဲ။ ဆံပင္ကို ေနာက္တြဲကေလးရိုးရိုးထံုးထားျပီး အကၤ် ီလက္ရွည္အျဖဴနဲ႕ အေကာင္းစားပါတိတ္တစ္ထည္ကို ၀တ္ထားတယ္။ သူ႕ကိုၾကည့္ရတာ လူနာတစ္ေယာက္နဲ႕ မတူဘူး။ ပကတိက်န္းမာေနတဲ့ ရုပ္မ်ိဳးပဲ။ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ရဲလို႕။ အသားအေရကလည္း ၾကည္လုိ႕။
`ဆို ဘာျဖစ္တာလဲ´
ကၽြန္ေတာ္က ဆရာ၀န္ေတြ ေဆးခန္း၀မွာ ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိတဲ့ စကားနဲ႕ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။
`ဘာမွေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး ဆရာ။ အင္ေဗလစ္ပင္စင္ တင္ခ်င္လုိ႕ ဆရာ့ဆီက ေထာက္ခံခ်က္ကေလး လာေတာင္းတာပါ´
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ခံုးကို ပင့္လိုက္မိတယ္။ သူ႕အရြယ္က အရြယ္ေကာင္းတုန္း။ အလြန္ဆံုးရွိမွ အသက္ ၄၀ေပါ့။ ဒီအရြယ္မွာ ဘာျဖစ္လို႕ ေဆးပင္စင္ယူခ်င္ရတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုလာျပီး ေဆးပင္စင္အတြက္ ေဆးလက္မွတ္လာေတာင္းတဲ့ သူေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က တကယ္အသက္ၾကီးလာလို႕ က်န္တဲ့ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ကေလးကို ပင္စင္နဲ႕သြားခ်င္တယ္။
တခ်ိုဳ႕က အသက္ငယ္ေပမယ့္ တကယ့္ကိုေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္လို႕ ပင္စင္ယူခ်င္တာ။ ဥပမာ တခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသမီးေတြဆိုရင္ အသက္သိပ္မၾကီးေသာ္လည္း မီးယပ္စတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေရာဂါတုိ႕ ၊ သားအိမ္တို႕ ၊ ရင္သားကင္ဆာတို႕ဘာတို႕ ျဖစ္လို႕ ေကာင္းေကာင္းမက်န္းမာေတာ့တာနဲ႕ပဲ ပင္စင္ယူခ်င္ၾကတာ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ၀န္ထမ္းအလုပ္ထက္ပိုျပီး ၀င္ေငြေကာင္းတဲ့ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ငန္းတို႕ ဘာတို႕ကို လုပ္ခ်င္လို႕ ေဆးပင္စင္ေလွ်ာက္ၾကတာ။ နည္းနည္းပါးပါးလည္း ေရာဂါေလး ဘာေလးေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ။ ေရာဂါမရွိဘဲနဲ႕ ဆရာ၀န္က ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ျပီး ေဆးေထာက္ခံခ်က္ေပးႏိုင္ပါ့မလဲ။
Download Full Story From Mediafire
Download Full Story in Scribd
ဆရာၾကီး ျမသန္းတင့္ေရးသားေသာ `ပင္စင္ေရာဂါ´၀တၳဳတိုေလးကို ဖတ္ၾကည့္ျပီးခ်ိန္မွာ အဓိက ဇာတ္ေကာင္ ၂ဦးလံုးကို အျပစ္တင္ရက္ျခင္း မရွိေလာက္ေအာင္ အေျခအေနမ်ားကို စာနာမိပါတယ္။ ဒီ၀တၳဳထဲမွာ သရုပ္ေဖာ္ထားေသာ ဆရာ၀န္ကို သူ႕လုပ္ရပ္အတြက္ စာဖတ္သူမ်ား အျပစ္တင္ၾကမွာလား ကၽြန္မသိခ်င္မိပါတယ္။
ဒီေန႕ညအဖို႕ ပထမဦးဆံုးေရာက္လာတဲ့ လူနာပဲ။ လူနာက အမ်ိဳးသမီး ၊ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ ေလးဆယ္တြင္းေလာက္မွာပဲ ရွိဦးမယ္ထင္တယ္။ အသားျဖဴျဖဴ ခပ္၀၀ရယ္ ၊ သိပ္အ၀ၾကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ။ ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္လို႕ ေျပာရမွာေပါ့။ အရပ္ကလည္း မနိမ့္မျမင့္ ၊ မ်က္လံုးမ်က္ခံုးေကာင္းေကာင္းနဲ႕။ အဲ .. ႏွာေယာင္ကေတာ့ နည္းနည္းျပားတယ္လို႕ ေခၚရမယ္ထင္တယ္။ ႏွာတံေပၚတယ္လုိ႕ မေျပာႏိုင္ဘူး။ သူ႕လက္ထဲမွာ ဆြဲျခင္းကေလးတစ္ခု ဆြဲလာတယ္။ ေခါက္ထီးကေလးတစ္လက္လည္း ပါလာတယ္။
ျပီးေတာ့ လက္သုတ္ပ၀ါနဲ႕ ပတ္ထားတဲ့ ထမင္းဘူးရယ္။ ဓာတ္ဗူးေသးေသးသေလး တစ္လံုးရယ္ေပါ့။ ေကာ္ဖီတို႕ ဘာတို႕ ထည့္မွာေပါ့။ ဒါကိုၾကည့္ျပီး အမ်ိဳးသမီးဟာ စနစ္တက် ေခၽြေခၽြတာတာ ၊ စည္းကမ္းရွိရွိနဲ႕ ေနတတ္စားတတ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္လို႕ ကၽြန္ေတာ္တြက္လိုက္တယ္။ အ၀တ္အစားကလည္း သန္႕သန္႕ျပန္႕ျပန္႕ပါပဲ။ ဆံပင္ကို ေနာက္တြဲကေလးရိုးရိုးထံုးထားျပီး အကၤ် ီလက္ရွည္အျဖဴနဲ႕ အေကာင္းစားပါတိတ္တစ္ထည္ကို ၀တ္ထားတယ္။ သူ႕ကိုၾကည့္ရတာ လူနာတစ္ေယာက္နဲ႕ မတူဘူး။ ပကတိက်န္းမာေနတဲ့ ရုပ္မ်ိဳးပဲ။ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ရဲလို႕။ အသားအေရကလည္း ၾကည္လုိ႕။
`ဆို ဘာျဖစ္တာလဲ´
ကၽြန္ေတာ္က ဆရာ၀န္ေတြ ေဆးခန္း၀မွာ ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိတဲ့ စကားနဲ႕ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။
`ဘာမွေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး ဆရာ။ အင္ေဗလစ္ပင္စင္ တင္ခ်င္လုိ႕ ဆရာ့ဆီက ေထာက္ခံခ်က္ကေလး လာေတာင္းတာပါ´
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ခံုးကို ပင့္လိုက္မိတယ္။ သူ႕အရြယ္က အရြယ္ေကာင္းတုန္း။ အလြန္ဆံုးရွိမွ အသက္ ၄၀ေပါ့။ ဒီအရြယ္မွာ ဘာျဖစ္လို႕ ေဆးပင္စင္ယူခ်င္ရတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုလာျပီး ေဆးပင္စင္အတြက္ ေဆးလက္မွတ္လာေတာင္းတဲ့ သူေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က တကယ္အသက္ၾကီးလာလို႕ က်န္တဲ့ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ကေလးကို ပင္စင္နဲ႕သြားခ်င္တယ္။
တခ်ိုဳ႕က အသက္ငယ္ေပမယ့္ တကယ့္ကိုေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္လို႕ ပင္စင္ယူခ်င္တာ။ ဥပမာ တခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသမီးေတြဆိုရင္ အသက္သိပ္မၾကီးေသာ္လည္း မီးယပ္စတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေရာဂါတုိ႕ ၊ သားအိမ္တို႕ ၊ ရင္သားကင္ဆာတို႕ဘာတို႕ ျဖစ္လို႕ ေကာင္းေကာင္းမက်န္းမာေတာ့တာနဲ႕ပဲ ပင္စင္ယူခ်င္ၾကတာ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ၀န္ထမ္းအလုပ္ထက္ပိုျပီး ၀င္ေငြေကာင္းတဲ့ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ငန္းတို႕ ဘာတို႕ကို လုပ္ခ်င္လို႕ ေဆးပင္စင္ေလွ်ာက္ၾကတာ။ နည္းနည္းပါးပါးလည္း ေရာဂါေလး ဘာေလးေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ။ ေရာဂါမရွိဘဲနဲ႕ ဆရာ၀န္က ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ျပီး ေဆးေထာက္ခံခ်က္ေပးႏိုင္ပါ့မလဲ။
Download Full Story From Mediafire
Download Full Story in Scribd
အခုတစ္ေလာ ကၽြန္မ အလုပ္မ်ားေနတာေၾကာင့္ ေရးလက္စ စာေတြကို လက္စမသပ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဒီလ အမွတ္တရ(၇)ရက္ေန႕မွာ မေဖာ္ျပျဖစ္ခဲ့ေသာ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကို ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္ရွင္။ ကိစၥေသးေသးေလးေတြမွာ စိတ္ႏုတဲ့အမ်ိဳးသမီးသဘာ၀အရ ပိုသ၀န္တုိတတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ သ၀န္တိုျခင္းဟာ ဘယ္ေလာက္ထိျဖစ္တတ္သလဲဆုိတာကို ခံစားဖတ္ရႈၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ လြန္းထားထား (ေဆးတကၠသိုလ္)
သူ႕ရဲ႕ခ်စ္သူျဖစ္ခြင့္ရတဲ့အတြက္လည္း ကၽြန္မအျမဲဂုဏ္ယူေက်နပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ကၽြန္မထက္ပိုျပီး ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဦးစားေပးျခင္း မရွိခဲ့တဲ့ သူ႕ကို ကၽြန္မ မက္မက္ေမာေမာ ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႕ပဲ လက္ထပ္ခဲ့ပါတယ္။
၁)
တကယ္ပါ .. ။ ကၽြန္မ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ သူ႕ကို အခုတစ္ၾကိမ္ေလာက္ ဘယ္တုန္းကမွ သ၀န္တိုျငဴစူျခင္း မရွိခဲ့ဖူးပါဘူး။ ခ်စ္သူဘ၀တုန္းကေတာင္ သူ႕ကို သ၀န္မတိုခဲ့ရပါဘူး။ သူကလည္း ကၽြန္မကလြဲလို႕ ဘယ္မိန္းမကိုမွ မ်က္လံုးနဲ႕ေတာင္ မျပစ္မွားခဲ့သူေလ။ အဲဒီေလာက္ တည္ျငိမ္ေအးေဆးခဲ့သူပါ။
ခ်စ္သူဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္မကလြဲလို႕ ဘယ္သူ႕ကို ဦးစားမေပးခဲ့။ ကၽြန္မကို ဦးစားေပးလြန္းလို႕ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕လည္း မၾကာခဏ ပဋိပကၡျဖစ္ခဲ့ရသူ .. ။ သူ႕မိဘေတြနဲ႕ ယွဥ္လိုက္ရင္လည္း ကၽြန္မမွ ကၽြန္မ။ ကၽြန္မကေတာ့ အလိုလိုက္ခံရလြန္းတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လို သူ႕အေပၚ အျမဲဗိုလ္က်ႏြဲ႕ဆိုး ဆိုးခဲ့သူပါ။
သူ႕ရဲ႕ခ်စ္သူ ျဖစ္ခြင့္ရခဲ့တဲ့အတြက္လည္း ကၽြန္မ အျမဲဂုဏ္ယူ ေက်နပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ကၽြန္မထက္ပိုျပီး ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဦးစားေပးျခင္း မရွိခဲ့တဲ့ သူ႕ကို ကၽြန္မ မက္မက္ေမာေမာ ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႕ပဲ လက္ထပ္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မနဲ႕ သူ႕ကို စံျပခ်စ္သူေတြအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားခဲ့ၾကတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္မတို႕ အိမ္ေထာင္ေရးကိုလည္း စံျပအိမ္ေထာင္ေရး ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႕ ၾကိဳတင္နိမိတ္ဖတ္ခဲ့ပါရဲ႕။
တကယ္လည္း ကၽြန္မတုိ႕ နွစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဦးဘ၀ဟာ ေျပာစရာ မရွိေလာက္ေအာင္ ျပီးျပည့္စံု ခမ္းနားခဲ့ပါတယ္။ စားအတူ ၊ သြားအတူ အျမဲမခြဲဘဲ တတြဲတြဲရွိခဲ့ပါတယ္ .. ။ ျမင္သူတကာတိုင္းလည္း သိပ္ခ်စ္တတ္ၾကတဲ့ ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို အျမဲခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ၾကားကို `သူ´ ေရာက္လာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ မတိုင္ခင္အထိေပါ့ေလ … ။
အျပည့္အစံုဖတ္ရႈရန္ ဤေနရာတြင္ ေဒါင္းေလာ့ခ္ဆြဲယူပါ။
အခုတစ္ေလာ ကၽြန္မ အလုပ္မ်ားေနတာေၾကာင့္ ေရးလက္စ စာေတြကို လက္စမသပ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဒီလ အမွတ္တရ(၇)ရက္ေန႕မွာ မေဖာ္ျပျဖစ္ခဲ့ေသာ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကို ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္ရွင္။ ကိစၥေသးေသးေလးေတြမွာ စိတ္ႏုတဲ့အမ်ိဳးသမီးသဘာ၀အရ ပိုသ၀န္တုိတတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ သ၀န္တိုျခင္းဟာ ဘယ္ေလာက္ထိျဖစ္တတ္သလဲဆုိတာကို ခံစားဖတ္ရႈၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ လြန္းထားထား (ေဆးတကၠသိုလ္)
သူ႕ရဲ႕ခ်စ္သူျဖစ္ခြင့္ရတဲ့အတြက္လည္း ကၽြန္မအျမဲဂုဏ္ယူေက်နပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ကၽြန္မထက္ပိုျပီး ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဦးစားေပးျခင္း မရွိခဲ့တဲ့ သူ႕ကို ကၽြန္မ မက္မက္ေမာေမာ ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႕ပဲ လက္ထပ္ခဲ့ပါတယ္။
၁)
တကယ္ပါ .. ။ ကၽြန္မ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ သူ႕ကို အခုတစ္ၾကိမ္ေလာက္ ဘယ္တုန္းကမွ သ၀န္တိုျငဴစူျခင္း မရွိခဲ့ဖူးပါဘူး။ ခ်စ္သူဘ၀တုန္းကေတာင္ သူ႕ကို သ၀န္မတိုခဲ့ရပါဘူး။ သူကလည္း ကၽြန္မကလြဲလို႕ ဘယ္မိန္းမကိုမွ မ်က္လံုးနဲ႕ေတာင္ မျပစ္မွားခဲ့သူေလ။ အဲဒီေလာက္ တည္ျငိမ္ေအးေဆးခဲ့သူပါ။
ခ်စ္သူဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္မကလြဲလို႕ ဘယ္သူ႕ကို ဦးစားမေပးခဲ့။ ကၽြန္မကို ဦးစားေပးလြန္းလို႕ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕လည္း မၾကာခဏ ပဋိပကၡျဖစ္ခဲ့ရသူ .. ။ သူ႕မိဘေတြနဲ႕ ယွဥ္လိုက္ရင္လည္း ကၽြန္မမွ ကၽြန္မ။ ကၽြန္မကေတာ့ အလိုလိုက္ခံရလြန္းတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လို သူ႕အေပၚ အျမဲဗိုလ္က်ႏြဲ႕ဆိုး ဆိုးခဲ့သူပါ။
သူ႕ရဲ႕ခ်စ္သူ ျဖစ္ခြင့္ရခဲ့တဲ့အတြက္လည္း ကၽြန္မ အျမဲဂုဏ္ယူ ေက်နပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ကၽြန္မထက္ပိုျပီး ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဦးစားေပးျခင္း မရွိခဲ့တဲ့ သူ႕ကို ကၽြန္မ မက္မက္ေမာေမာ ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႕ပဲ လက္ထပ္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မနဲ႕ သူ႕ကို စံျပခ်စ္သူေတြအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားခဲ့ၾကတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္မတို႕ အိမ္ေထာင္ေရးကိုလည္း စံျပအိမ္ေထာင္ေရး ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႕ ၾကိဳတင္နိမိတ္ဖတ္ခဲ့ပါရဲ႕။
တကယ္လည္း ကၽြန္မတုိ႕ နွစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဦးဘ၀ဟာ ေျပာစရာ မရွိေလာက္ေအာင္ ျပီးျပည့္စံု ခမ္းနားခဲ့ပါတယ္။ စားအတူ ၊ သြားအတူ အျမဲမခြဲဘဲ တတြဲတြဲရွိခဲ့ပါတယ္ .. ။ ျမင္သူတကာတိုင္းလည္း သိပ္ခ်စ္တတ္ၾကတဲ့ ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို အျမဲခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ၾကားကို `သူ´ ေရာက္လာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ မတိုင္ခင္အထိေပါ့ေလ … ။
အျပည့္အစံုဖတ္ရႈရန္ ဤေနရာတြင္ ေဒါင္းေလာ့ခ္ဆြဲယူပါ။
အျဖစ္ေဟာင္းဟူသည္ လူတိုင္းကုိယ္စီရွိၾကစျမဲ ။ အခ်စ္ေဟာင္းဆိုသည္မွာလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ ရွိခဲ့ၾကစျမဲ။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း ေမာင့္တြင္ အခ်စ္ေဟာင္း ရွိခဲ့ဖူးသည္ႏွင့္ပတ္သတ္၍ ကၽြန္မစိတ္မွာ အထူးအေထြ မျဖစ္မိ။ ကၽြန္မတြင္လည္း ရွိခဲ့သည္သာ။
ငယ္ကအခ်စ္ အႏွစ္တစ္ရာဆိုေသာ္လည္း ေမာင္ႏွင့္လက္ထပ္ျပီးသည့္ အခ်ိန္မွစ၍ ကၽြန္မသည္ အခ်စ္ေဟာင္းေရာ ၊ အခ်စ္ေႏွာင္းပါေမ့ျပီတည္း။ ကၽြန္မဘ၀တြင္ ေမာင္သာရွိသည္။ ကၽြန္မအခ်စ္သည္ ေမာင့္ဆီမွာသာ တည္သည္။ ေမာင့္ကိုလည္း ထိုသို႕ပင္ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ သို႕ေသာ္ ေမာင္က သည္ႏွယ္မဟုတ္။
ကၽြန္မတို႕ လက္ထပ္ျပီးသည့္ေနာက္ ေမာင့္အိမ္မွာပင္ ကၽြန္မလိုက္ေနရသည္။ ေမာင့္အိပ္ရာ ၊ ေမာင့္စားပြဲ ၊ ေမာင့္စာအုပ္စင္တို႕သည္ ယခင္လူပ်ိဳဘ၀အတိုင္း ေနရာမပ်က္ရွိေနသည္။ ေမာင့္ရည္းစားစာ တစ္ထပ္ၾကီးကလည္း ေမာင့္စာအုပ္စင္မွ စာအုပ္ၾကားတြင္ ေနရာမပ်က္။ ကၽြန္မစာမ်ားက အေပၚဆံုးမွာ ဆိုပါေတာ့။ ေနာက္ဆံုးရည္းစားစာေပကိုး။
ကၽြန္မက ကၽြန္မစာမ်ားမွလြဲ၍ က်န္ေသာစာမ်ားကို ထီးနန္းခ်လိုက္သည္။ သြားေလေရာ အခ်စ္ေဟာင္းမ်ား ၊ သြားေလေရာ အျဖစ္ေဟာင္းမ်ား။ ကၽြန္မတို႕သည္ အခ်စ္သစ္ႏွင့္ ဘ၀သစ္ထူေထာင္မည့္သူမ်ား မဟုတ္ပါလား။ ကၽြန္မ လုပ္သည္ကို မတရားပါဟု မည္သူေျပာမည္နည္း။ ေမာင့္ဘ၀တြင္ ကၽြန္မျခယ္လွယ္ပိုင္ခြင့္ရွိျပီ။
သို႕ေသာ္ ကၽြန္မစိတ္ကို တစ္စံုတစ္ခုသည္ အေႏွာင့္အယွက္ေပးလ်က္ရွိသည္။ ေမာင့္စာမ်ားထဲတြင္ အထင္ရွားဆံုး ၊ အမ်ားဆံုးေနရာယူထားေသာ စာရြက္ျပာျပာေလးမ်ားပါတည္း။ သူမကို ေမာင္အခ်စ္ခဲ့ဆံုး ထင္သည္။ သူမကလည္း ေမာင့္ကို အေတာ္ေလးခ်စ္ခဲ့ပံုရသည္။ သူမ၏ လက္ေရးက လွပသည္။ အေရးအသားက ခၽြဲႏြဲ႕သည္။ သူ႕အမည္က `စံပယ္´။ နာမည္ရင္းေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ။ ေမာင္တင္စားေပးထားေသာ နာမည္ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ ေမာင့္ကို ကၽြန္မ ဘာမွ်မေမး။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္လံုး အနားမွာ ရွိလ်က္ အတိတ္ကခ်စ္သူကို တမ္းတသတိရေစမည့္အျဖစ္မ်ိဳး ကၽြန္မ မလိုလား။ ထို႕ေၾကာင့္ သတိရစရာအေၾကာင္းကို ကၽြန္မဖန္တီးမေပး။ ဒါမ်ိဳးဆိုတာ ၾကာရင္ေမ့ျမဲ။ ေမ့လည္း ေမ့ေစရမည္။ မေမ့ဘဲ ရွိေနေသးသည္ဆိုလ်င္ေတာ့ ကၽြန္မညံ့လို႕ပဲ။
`စာ ခင္ဗ်´
စာပို႕လုလင္ထံမွ စာတစ္ေစာင္ကို ကၽြန္မလွမ္းယူလိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ စာမဟုတ္ ၊ ပို႕စကတ္ေလးတစ္ခုျဖစ္သည္။ ေမာင့္အမည္ကို လိပ္တပ္ထားသည္။ မွ ဟူေသာ ဘက္တြင္ ဘာမွ်မေရးထား။ သည္လက္ေရးကို ျမင္ဖူးသည္။ ကၽြန္မေကာင္းေကာင္းမွတ္မိသည္။ ေမာင့္ဆီမွာ အမ်ားဆံုးေတြ႕ရေသာ စာရြက္ျပာျပာေလးမ်ားထဲမွ သည္လက္ေရး။ ရုပ္ပံုရွိရာဘက္သို႕ လွန္၍ ၾကည့္လိုက္သည္။ အမယ္ အမယ္ ၊ အဓိပၸါယ္ကလည္း အျပည့္အ၀ပါလား။ ျပာေသာေကာင္းကင္ေနာက္ခံတြင္ သစ္ကိုင္းေလးတစ္ခု ထိုးက်ေနသည္။ ရြက္၀ါေလးမ်ား ေလတြင္ လြင့္၀ဲေနသည္။ သစ္ကိုင္းေပၚတြင္ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္တည္းမွ တစ္ေကာင္တည္း။ ေဖာ္ကြဲတဲ့ငွက္ငယ္အသြင္။
အျပည့္အစံုဖတ္ရႈရန္ ဤေနရာတြင္ ေဒါင္းေလာ့ခ္ဆြဲယူပါ။
အျဖစ္ေဟာင္းဟူသည္ လူတိုင္းကုိယ္စီရွိၾကစျမဲ ။ အခ်စ္ေဟာင္းဆိုသည္မွာလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ ရွိခဲ့ၾကစျမဲ။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း ေမာင့္တြင္ အခ်စ္ေဟာင္း ရွိခဲ့ဖူးသည္ႏွင့္ပတ္သတ္၍ ကၽြန္မစိတ္မွာ အထူးအေထြ မျဖစ္မိ။ ကၽြန္မတြင္လည္း ရွိခဲ့သည္သာ။
ငယ္ကအခ်စ္ အႏွစ္တစ္ရာဆိုေသာ္လည္း ေမာင္ႏွင့္လက္ထပ္ျပီးသည့္ အခ်ိန္မွစ၍ ကၽြန္မသည္ အခ်စ္ေဟာင္းေရာ ၊ အခ်စ္ေႏွာင္းပါေမ့ျပီတည္း။ ကၽြန္မဘ၀တြင္ ေမာင္သာရွိသည္။ ကၽြန္မအခ်စ္သည္ ေမာင့္ဆီမွာသာ တည္သည္။ ေမာင့္ကိုလည္း ထိုသို႕ပင္ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ သို႕ေသာ္ ေမာင္က သည္ႏွယ္မဟုတ္။
ကၽြန္မတို႕ လက္ထပ္ျပီးသည့္ေနာက္ ေမာင့္အိမ္မွာပင္ ကၽြန္မလိုက္ေနရသည္။ ေမာင့္အိပ္ရာ ၊ ေမာင့္စားပြဲ ၊ ေမာင့္စာအုပ္စင္တို႕သည္ ယခင္လူပ်ိဳဘ၀အတိုင္း ေနရာမပ်က္ရွိေနသည္။ ေမာင့္ရည္းစားစာ တစ္ထပ္ၾကီးကလည္း ေမာင့္စာအုပ္စင္မွ စာအုပ္ၾကားတြင္ ေနရာမပ်က္။ ကၽြန္မစာမ်ားက အေပၚဆံုးမွာ ဆိုပါေတာ့။ ေနာက္ဆံုးရည္းစားစာေပကိုး။
ကၽြန္မက ကၽြန္မစာမ်ားမွလြဲ၍ က်န္ေသာစာမ်ားကို ထီးနန္းခ်လိုက္သည္။ သြားေလေရာ အခ်စ္ေဟာင္းမ်ား ၊ သြားေလေရာ အျဖစ္ေဟာင္းမ်ား။ ကၽြန္မတို႕သည္ အခ်စ္သစ္ႏွင့္ ဘ၀သစ္ထူေထာင္မည့္သူမ်ား မဟုတ္ပါလား။ ကၽြန္မ လုပ္သည္ကို မတရားပါဟု မည္သူေျပာမည္နည္း။ ေမာင့္ဘ၀တြင္ ကၽြန္မျခယ္လွယ္ပိုင္ခြင့္ရွိျပီ။
သို႕ေသာ္ ကၽြန္မစိတ္ကို တစ္စံုတစ္ခုသည္ အေႏွာင့္အယွက္ေပးလ်က္ရွိသည္။ ေမာင့္စာမ်ားထဲတြင္ အထင္ရွားဆံုး ၊ အမ်ားဆံုးေနရာယူထားေသာ စာရြက္ျပာျပာေလးမ်ားပါတည္း။ သူမကို ေမာင္အခ်စ္ခဲ့ဆံုး ထင္သည္။ သူမကလည္း ေမာင့္ကို အေတာ္ေလးခ်စ္ခဲ့ပံုရသည္။ သူမ၏ လက္ေရးက လွပသည္။ အေရးအသားက ခၽြဲႏြဲ႕သည္။ သူ႕အမည္က `စံပယ္´။ နာမည္ရင္းေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ။ ေမာင္တင္စားေပးထားေသာ နာမည္ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ ေမာင့္ကို ကၽြန္မ ဘာမွ်မေမး။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္လံုး အနားမွာ ရွိလ်က္ အတိတ္ကခ်စ္သူကို တမ္းတသတိရေစမည့္အျဖစ္မ်ိဳး ကၽြန္မ မလိုလား။ ထို႕ေၾကာင့္ သတိရစရာအေၾကာင္းကို ကၽြန္မဖန္တီးမေပး။ ဒါမ်ိဳးဆိုတာ ၾကာရင္ေမ့ျမဲ။ ေမ့လည္း ေမ့ေစရမည္။ မေမ့ဘဲ ရွိေနေသးသည္ဆိုလ်င္ေတာ့ ကၽြန္မညံ့လို႕ပဲ။
`စာ ခင္ဗ်´
စာပို႕လုလင္ထံမွ စာတစ္ေစာင္ကို ကၽြန္မလွမ္းယူလိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ စာမဟုတ္ ၊ ပို႕စကတ္ေလးတစ္ခုျဖစ္သည္။ ေမာင့္အမည္ကို လိပ္တပ္ထားသည္။ မွ ဟူေသာ ဘက္တြင္ ဘာမွ်မေရးထား။ သည္လက္ေရးကို ျမင္ဖူးသည္။ ကၽြန္မေကာင္းေကာင္းမွတ္မိသည္။ ေမာင့္ဆီမွာ အမ်ားဆံုးေတြ႕ရေသာ စာရြက္ျပာျပာေလးမ်ားထဲမွ သည္လက္ေရး။ ရုပ္ပံုရွိရာဘက္သို႕ လွန္၍ ၾကည့္လိုက္သည္။ အမယ္ အမယ္ ၊ အဓိပၸါယ္ကလည္း အျပည့္အ၀ပါလား။ ျပာေသာေကာင္းကင္ေနာက္ခံတြင္ သစ္ကိုင္းေလးတစ္ခု ထိုးက်ေနသည္။ ရြက္၀ါေလးမ်ား ေလတြင္ လြင့္၀ဲေနသည္။ သစ္ကိုင္းေပၚတြင္ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္တည္းမွ တစ္ေကာင္တည္း။ ေဖာ္ကြဲတဲ့ငွက္ငယ္အသြင္။
အျပည့္အစံုဖတ္ရႈရန္ ဤေနရာတြင္ ေဒါင္းေလာ့ခ္ဆြဲယူပါ။
Filed under: E-Books
ဒီတစ္လမွာေတာ့ ခါတိုင္းေဖာ္ျပေနက် စာေရးဆရာေတြမဟုတ္ဘဲ လူၾကိဳက္မ်ားသလို မၾကိဳက္သူလည္းမ်ားတဲ့ စာေရးဆရာမ လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)ရဲ႕ `အတၱေရာင္ျပန္´ ၀တၳဳတိုေလးကို ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ ဇတ္လမ္းေတြေရးတိုင္း မိုးေခါင္ေနေအာင္ ျမင့္ျမင့္မားမားေတြေရးတတ္တဲ့ ဆရာမလြန္းထားထားကို လူတိုင္းေ၀ဖန္ေလ့ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မအတြက္က သိုင္း၀တၳဳေတြကလြဲ က်န္ေသာျမန္မာစာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ရႈေလ့ရွိသူပီပီ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ေရးသမွ်ထဲမွာ ၾကည့္တတ္ရင္ မွတ္သားစရာေတြရွိတာမို႕ ဆရာမလြန္းထားထားေရးထားသည့္စာအုပ္မ်ားထဲမွ မွတ္သားဖြယ္အေၾကာင္းအရာေလးေတြကိုလည္း အားေပးဖတ္ရႈေလ့ရွိပါတယ္။ အစားထိုးလို႕ရသည့္ အရာနွင့္ အစားျပန္ထိုးမရသည့္ အရာမ်ားကို စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ရင္း ေမတၱာႏွလံုးသားမ်ားအားလံုး ဖူးပြင့္လန္းဆန္းေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ၾကပါေစရွင္။
“သူ႕ေလာကေလးထဲမွာ .. သူ႕စာအုပ္ေတြသာ ပထမ ၊ သူ႕စာအုပ္ေတြသာ ဒုတိယ ၊ သူ႕စာအုပ္ေတြသာ တတိယ ၊ အဲဒီေလာက္ သူျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားတတ္တာေလ .. ။ အဲ .. သူျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားရမယ့္ အရာတစ္ခု ရွိရဦးမွာေပါ့ .. ။ ဟုတ္သားပဲ .. သိပ္ျမတ္ႏိုးစရာေကာင္းလွတဲ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္ ခႏၶာပါးလ်လ်နဲ႕ မာနၾကီးပံုရတဲ့ မ်က္ႏွာလွလွကေလးနဲ႕ ေကာင္မေလးေပါ့ .. ။ သူမကလည္း သူ႕ရဲ႕က်ဥ္းေျမာင္းလွတဲ့ ကမာၻေလးထဲမွာ အေရးပါ အရာေရာက္တဲ့ သူ႕ရဲ႕အဓိပၸါယ္ကေလးတစ္ခုေပါ့ .. ။
သူမကို သူ ခ်စ္စကားေျပာတဲ့ေန႕တုန္းကဆို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရယ္ေမာဖြယ္ေကာင္းသလဲဆိုတာ ၀တၳဳေတြထဲကလို လက္ဖ်ားေျခဖ်ားေတြ ေအးတာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္။ မ်က္ႏွာပူေႏြးတယ္ဆိုတာမ်ိဳးလည္း မရွိဘဲ ရင္ထဲတရွိန္းရွိန္း တဖိန္းဖိန္းနဲ႕ ဓါတ္လိုက္ခံရသလို ခံစားေနရတာေလ။ ရင္ေတြခုန္ျပီး ေခၽြးေတြျပန္လိုက္တာလည္း အလြန္ပဲ။ အဲဒီတုန္းက လက္ထဲမွာ ဆရာေအာင္လင္းရဲ႕ `အရိုင္းစံပယ္´ ၀တၳဳစာအုပ္ကို တင္းတင္းဆုပ္ျပီး အထဲက `မ´ကို သူမနဲ႕တူေစခ်င္ေနခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ေလ သူမက `မ´ထက္ပိုျပီး မာနၾကီးတယ္။ `မ´လို ေအးေဆး ေရာင့္ရဲတက္မွာ မဟုတ္တာလည္း ေသခ်ာတယ္။ စိတ္ကူးထက္ လက္ေတြ႕ကို ပိုျပီးသေဘာက်တဲ့ပံုပဲ။ ျပီးေတာ့ သူ႕လက္ထဲကစာအုပ္ကုိၾကည့္ျပီး
`ရွင့္ၾကည့္ရတာ စာသိပ္ဖတ္မဲ့ပံုပဲေနာ္´
လို႕စကားလႊဲေျပာတယ္။ တကယ္တမ္း သူေျပာေနတာက သူမကို ခ်စ္တဲ့စကားပဲ။ သူမဟာ သူဖတ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြထဲက မိန္းကေလးေတြလို `အို´ခနဲ ေအာ္ျပီး ေခါင္းေလးငံု႕ရွက္ေသြးျဖာသြားတဲ့ အမူအရာမ်ိဳး ဘာလို႕ မလုပ္တာပါလိမ့္။ သူမၾကည့္ရတာ ထမင္းစားေရေသာက္စကားတစ္ခြန္းကို နားေထာင္ေနသလိုပဲ။ ရင္ခုန္ပံုလည္း မရပါဘူး။ ဘယ္လိုမိန္းမမ်ိဳးပါလိမ့္။
ဒါေပမဲ့ သိတဲ့အတိုင္းပဲ။ သူက စာၾကမ္းပိုးမဟုတ္လား။ သူဟာ စာအုပ္ေတြအေၾကာင္းကို အမွ်င္မျပတ္ ေျပာမိသြားတာ။ သူမကိုခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာဖို႕ေတာင္ ေမ့ေလ်ာ့သြားတဲ့အထိပါပဲ။ ဓာတ္လိုက္သလို ခံစားရတဲ့ ရင္ခုန္မႈဆိုတာဟာလည္း ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္။ ေနာက္ဆံုးမွာ သူမက
`ရွင့္ၾကည့္ရတာ .. ကၽြန္မထက္ စာအုပ္ေတြကို ပိုစိတ္၀င္စားသလိုပဲေနာ္။ ဟုတ္လား´တဲ့။
အမယ္ေလး။ သူ ကံေကာင္းသြားတာက ေယာင္ယမ္းျပီး ေခါင္းညိတ္လိုက္မိေတာ့မလို႕ဗ်ိဳ႕။ သူ ရွက္ရယ္ရယ္ျပီး `မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ´လို႕ လိမ္လိုက္ရတယ္။ သူမက မလိုတမာနဲ႕ သူ႕မ်က္လံုးေတြထဲ ခပ္စူးစူးစိုက္ၾကည့္ေနေတာ့ သူ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ျဖစ္ျပီး လႊတ္ခနဲထြက္သြားတဲ့စကားက
`မမိုးေရာ ဘာစာအုပ္ေတြၾကိဳက္တတ္လဲဟင္´ တဲ့ေလ .. ။ သူမက ႏႈတ္ခမ္းတင္းတင္းေစ့ျပီး `ျငိမ္းေက်ာ္စာအုပ္ေတြ´လို႕ ေျဖတယ္။ သူတုိ႕ခပ္ျငိမ္ျငိမ္ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကျပီး လမ္းခြဲၾကခါနီးမွာမွ သူမက
`ရွင္ ကၽြန္မကိုခ်စ္တာအမွန္ပဲလား´
`ဟာ အမွန္ပဲေပါ့´
သူ တက္တက္ၾကြၾကြ ေျဖလိုက္တယ္။ သူ ေျဖခ်င္တာက အမွန္ေတာ့ အဲဒီစကားမဟုတ္ဘူး။ ျငိမ္းေက်ာ္၀တၳဳေတြ အိမ္မွာ စီးရီးအစအဆံုး ရွိတဲ့အေၾကာင္း ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားခ်င္တဲ့စကားပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူမ်ိဳသိပ္ထားလိုက္ရတယ္။ သူမ ၾကည့္ရတာ သူ႕စာအုပ္ေတြကို သဲသဲလႈပ္ စြဲလမ္းမက္ေမာတာကို သိပ္ၾကည့္လို႕ရတဲ့ ပံုစံမေပၚဘူး။ မိန္းကေလးေတြဟာ သ၀န္တိုတတ္တယ္လို႕ေတာ့ ၾကားဖူးသား။ ဒါေပမယ့္ အဓိပၸါယ္ မရွိဘူး။ သူမဟာ စာအုပ္ေတြကိုေတာင္ ဖက္ျပိဳင္သ၀န္တိုေနပံုပဲ။ ရယ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ မိန္းမေတြဟာ အေတာ္ရယ္စရာ ေကာင္းတာပဲေနာ္ ။ ဒါေပမဲ့ သူ မေ၀ဖန္ရဲဘူး …. “
အျပည့္အစံုဖတ္ရႈရန္ ဤေနရာတြင္ ေဒါင္းေလာ့ခ္ဆြဲယူပါ။
ကၽြန္မ၏ခံစားမႈမ်ား သီကံုးရာ လြတ္လပ္ျခင္းအႏုပညာ 